به خلیلش ابراهیم (ع) فرمود: حالا که به این مرحله از دوستی و محبت رسیده‌ای، فرزند دلبندت اسماعیل را بیاور و در راه من قربانی کن! اما همین که هر دو عاشق (ابراهیم و اسماعیل) با میل و رغبت آماده‌ی قربانی همه محبت‌ها در راه معشوق واقعی شدند، فرمود: عشق و اخلاص‌تان ثابت و قبول شد. نیازی نیست تا اسماعیل را قربانی کنی. این مرتبه برای عاشقی والامقام‌تر است که باید از نسل اسماعیل به دنیا آید. نامش حسین (ع) است . یارانی دارد همه عاشق من و حسین. او خود قربانیِ من و ذبح عظیم است. ذبحی که بندگانم را از هلاکت نجات می‌دهد. «إِنَّ هَذَا لَهُوَ الْبَلَاء الْمُبِین * وَفَدَیْنَاهُ بِذِبْحٍ عَظِیمٍ» ترجمه: به درستی كه این همان بلاء (آزمایش) آشكار بود و او را در ازاى قربانى بزرگى باز رهانیدیم. آری؛ عید قربان، یاد و یادگار دیگری نیز به همراه دارد که بر تارکش نام زیبا و رسم سرخ حسین(ع) می درخشد. او که حج نیمه کاره اش را در مقام و موقف دیگری به نام نامی نینوا به اتمام رساند و در آوردگاه کربلا، اسماعیل خویش را در چهره 72 یار با وفا و فرزندان و برادران خود، به مسلخ عشق برد و جاودانه ترین و پرخون ترین حادثه عاشقانه و عارفانه تاریخ را در اوج مظلومیت و غربت و عزت به تصویر کشید. السلام علیک یا اباعبدالله! و بوی محرم از لحظه لحظه قربانگاه هر مسلمان و از دل و دیده هر آزاده با ایمان به مشام جان می رسد و دل از دل عشاق می‌برد...! آری؛ وقتی موسم حج فرامی رسد و موعد عید سعید قربان نزدیک می‌شود، دلها را ولوله‌ای فرامی‌گیرد و نوعی بیقراری که از جنس معرفت و جان عبودیت است بر جهان مسلمانان سایه می‌افکند و دل و دیده‌شان را با خود می‌برد. باشد که ما نیز از زمره بهره گیران و جرعه نوشان خوان پرکرامت و نورانیِ قربان باشیم!