در سال دهم هجری که مقارن با آخرین سال زندگانی پیامبر اكرم(ص) بود؛ به تمام مناطق مسلمان نشین و نیز طوائف و قبائل مسلمان حجاز (عربستان امروز )خبر داده شد که ایشان در مراسم حج همین سال به مکه معظمه مشرف شده و مراسم عمره و حج را به جای خواهند آورد و بدین ترتیب بزرگ‌ترین اجتماع مسلمانان در مكه شکل گرفت، که در تاریخ اسلام از آن به حجة‌الوداع یاد می­كنند. با پایان مناسك حج ابراهیمی در آن سال، حضرت رسول(ص) با كاروانی كه بین نود تا یكصدو بیست هزار نفر تخمین زده شده در حال باز گشت از مكه به سوی مدینه بودند كه در بین راه فرشته وحی بر پیامبر نازل گردیده و فرمانی را به آن حضرت ابلاغ می نماید كه برابری می­كرد با كل رسالت نبوی و اگر خللی در ابلاغ آن رخ می­داد گویی كه رسول الله(ص) هیچ كاری را پیش نبرده است" یَا أَیُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ مَا أُنْزِلَ إِلَیْكَ مِنْ رَبِّكَ وَإِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَمَا بَلَّغْتَ رِسَالَتَهُ وَاللَّهُ یَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ ... "(مائده:67 ) " اى پیامبر، آنچه را از پروردگارت بر تو فرود آمده است‏ به مردم برسان واگر نرسانى رسالت‏خداى را بجا نیاورده‏اى; و خداوند تو را از گزند مردم حفظ مى‏كند" لذا به دلیل اهمیت موضوع پیامبر اكرم(ص) دستورداد تا كاروانیان درمنطقه­ای به نام «غدیر خم» در ناحیه‌ای بین مکه و مدینه که بر سر راه حجاج قرار داشته و به خاطر وجود برکه‌ای كه در این محل آب باران در آن جمع می‎شده ایستادند وحتی آنهایی كه جلوتر رفته بودند را باخبر نموده تا برگردند و حتی منتظر حضور آنان بوده تا از راه برسند. سپس دستوری را صادر تا از جهاز شتران منبری ساختند و حضرتش بر بالای منبر رفته و برای اطمینان از رساندن فرمان الهی چندین بار فریاد زدند "آیا در بین شما كسی هست كه صدای مرا نشنود" كه همه حاضرین تایید كردند كه به خوبی صدای پیامبر(ص) را می شنوند. آنگاه پیامبر پس از خواندن خطبه(شرح خطبه غدیر) دستور الهی را ابلاغ نموده وحضرت علی (ع) را به عنوان ولی وجانشین خود معرفی نمودند. سپس همه حاضرین یك به یك آمده و بیعت كردند. از جمله سرشناسان و بزرگان حاضر در آن جمع عمربن خطاب و ابوبكر بودند كه پیشاپیش همگان ابتدا بیعت كرده و به امیرالمومنین علی (ع) بعد از پیامبر خدا (ص) تبریك گفتند. دیری نگذشت كه حجه الوداع معنای دیگری پیدا كرد و جهان با از دست دادن پیامبر رحمه العالمین خود، غبار غم بر رخساره كشید و چهره های سرشناس و موثری كه بایستی در چنین شرایطی دست دردست علی(ع) نهاده، درخت تنومند اسلام را شكوفاتر نموده تا سایه ی پر بركت آن جهان وجهانیان را در بر می گرفت، بیعت شكستند و واقعه غدیر را به فراموش سپرده و در سقیفه بنی ساعده جمع وبا تعیین ابوبكر به عنوان خلیفه مسلمین اولین بدعت جهان اسلام را بنا نهادند . این بیعت شكنی دراولین اقدام به غصب فدك كه مهریه حضرت زهرا(س) بود منجر و در دومین اقدام شهادت دخت پیامبر گرامی را بدنبال داشت همو كه حضرت در حقش مكررا می فرمود "فاطمه بضعه منی" یعنی فاطمه پاره تن من است و همه اینها در كمتر از شش ماه پس از رحلت پدر بزرگوارشان انجامید واین نه تنها پایان بلكه شروع یك فاجعه بود چون شرایط به گونه ای پیش می رفت تا اینكه امویان فرصت یافتند به مرور زمان به اركان حكومت دست یابند و طولی نكشید كه سومین فاجعه یعنی به شهادت رساندن حضرت علی علیه السلام در صبح نوزدهم ماه مبارك رمضان سال چهلم هجری درمحراب نماز یعنی حدود سی سال پس از رحلت پیامبر(ص) و شهادت دخت گرامیش رخ داد. شخصیتی كه پیامبر در باره ایشان فرمود: ... محبّک محبّی و مبغضک مبغضی؛ دوستدار تو دوست من است، و دشمن تو دشمن من.( همان، روایت 33023). بالاخره با شهادت امیر المومنین علی(ع) معاویه به قدرت رسید وشرایط برای انتقام گیری امویان كه در جنگهای صدر اسلام از پیامبر اكرم (ص)شكست خورده و اسلام را به ظاهر پذیرفته بودند فراهم شد وفاجعه دیگری رقم خورد واین بارشهادت مظلومانه امام حسن مجتبی (ع)حدود 39 سال پس از رحلت جد بزرگوارشان بود ونهایتا دیگر فاجعه تاریخی صدر اسلام (حدود 50 سال پس از رحلت پیامبراكرم(ص)) به دست این قوم كافراتفاق افتاد وآن شهادت مظلومانه امام حسین (ع) ویاران باوفایش دركربلا به دست یزید ابن معاویه در دهم ماه محرم سال 61 هجرى بود كه دراین فاجعه نیز سرمبارك امام حسین وفرزندان و یاران باوفایش از تن جدا شده ، بر نوك نیزه ها آویزان گشت . آری ! چه كوتاه است فاصله غدیر تا كربلا آنگاه كه دست علی (ع) توسط پیامبر گرامی بالا رفت تا لحظه ای كه سر عزیزترین فرزند پیامبر یعنی حسین ابن علی (ع) توسط خون آشامان زمان بر نوك نیزه ها رفت. برا ستی اگر پس از رحلت پیامبر (ص) بزرگان بر بیعت و عهد خود در غدیر خم استوار می­ماندند آیا در مدت كوتاه 50 سال چنین جنایاتی رخ می داد؟ آیا امروزه شاهد چنین وقایع اسفناكی در جهان اسلام بودیم؟